 |
 |
 |
 |
hoofdmenu
nieuwsbrief
Login
Deel via Twitter
Het is al weer even geleden. Maar nog steeds gaan de gesprekken over die dag, hoe kan het ook anders. Een dag die straks in onze geschiedenisboeken zal staan. Een dag die ons land op schokkende wijze in beroering bracht. Heftige emoties werden (en nog steeds) door iedereen gedeeld. Een dag waardoor vele mensen wakker zijn geschrikt.
Wat is er aan de hand in Nederland? Hoe kon het zo gebeuren? En de vraag die iedereen stelt is: Waarom? Op deze vraag zijn vele antwoorden te geven.
Het eerste antwoord: De laatste tijd is meerdere keren gesproken over dat Nederland wel zonder Koningshuis kon. Het zou niet meer nodig zijn. Te duur was een van de argumenten. Maar ook dat de mensen er geen belang meer aan hechten.
30 april 2009 bracht de werkelijkheid naar boven. Het applaus dat de Koningin op 4 en 5 mei 2009 kreeg, vertelde hoe geliefd zij is. En hoe gesteld wij Nederlanders zijn op ons Koningshuis. Als iemand er aan durft te komen, zeker op de wijze zoals op Koninginnedag gebeurde, staan we als een blok achter ons Koningshuis. Koningin Beatrix kreeg door deze gebeurtenis de gelegenheid om te laten zien wie ze werkelijk is. Een vrouw, die ondanks haar eigen emoties, kort na de gebeurtenis haar medeleven betuigde. En zij niet alleen, ook de andere leden van het Koningshuis toonden zich de ware leiders van ons land. De betrokkenheid, het medeleven, de dienstbaarheid en hun opstelling getuigen van een karakter waar wij allen een voorbeeld aan kunnen nemen.
Hoe snel gaan we zelf weer over tot de orde van de dag en vergeten de emoties die nog maanden, wellicht jaren, bij betrokkenen zullen duren. Een betere PR voor ons Koningshuis, zeker in deze tijd, was op geen andere wijze mogelijk. We hebben weer volop vertrouwen in onze Moeder des Vaderlands en ook in Willem Alexander, Maxima en de andere leden van het Koningshuis.
Nog een belangrijk antwoord op de vraag ‘waarom’:
Al jaren krijg ik berichten uit de samenleving dat mensen vereenzamen. Dat men niet opgewassen is tegen de verharde maatschappij. Men wordt vaak niet begrepen en dan maar met rust gelaten. Is het met rust laten? Of is het onverschilligheid? De mens is gevoeliger dan tientallen jaren geleden. Daardoor komen woorden, afwijzingen, niet gerespecteerd worden, of zelfs niet gezien worden, harder aan dan ooit. Een mens is niet geboren om alleen te leven, maar juist om samen met elkaar iets van het leven te maken.
Om deze belangrijke redenen hebben Sander en ik de internet radiozender www.hatsjepsoet.nl opgericht. Deze blijkt dan ook in een grote behoefte te voorzien. Programma’s die je helpen om jezelf en je omgeving te begrijpen. Met tips en adviezen hoe je met datgene, waar je dagelijks tegen aan loopt, om kunt gaan.
De daad van Karst Tates laat zien hoe het kan escaleren als de signalen van vertwijfeling niet worden opgevangen. Als iemand inderdaad ‘met rust wordt gelaten’. Zijn daad is voor heel onze samenleving een oproep om meer betrokken te zijn bij onze medemens. Wanhoop, vertwijfeling, machteloosheid draaiden om in onredelijke agressie. Niet meer bereikbaar voor de consequenties van zijn daad.
Een zelfmoordpoging die zo spectaculair moest worden dat in ieder geval één keer in zijn leven iedereen wist dat hij bestond.
Als je de foto van hem hebt gezien hoe hij daar in zijn verkreukelde auto zit, kun je het niet anders dan met me eens zijn dat iemand zich niet zo kleedt als je daadwerkelijk een aanslag wilt plegen. Keurig in een kleurige trui met daaronder een overhemd. Kraagje opgezet, alsof je naar een feest gaat. En dat deed hij ook, het werd zijn eigen afscheidsfeest!
Laten we nu niet de beveiliging de schuld gaan geven om een schuldige te kunnen aanwijzen. Laten we de hand in eigen boezem steken. Kijk eens om je heen en zie dat er meer mensen zijn zoals Karst. De beveiliging de schuld geven is mijns inziens het onder de mat vegen van wat de werkelijke oorzaak is. Laat de mensen die overleden zijn, niet zinloos gestorven laten zijn. Zij zijn de martelaren om ons in beweging te zetten. Om onze ogen te openen en ons actie te laten ondernemen naar onze eigen omgeving. Om weer bewust met elkaar om te gaan en niet druk, druk, druk door het leven te gaan. Om stil te staan bij onze medemens. Gebruik ‘de beveiliging’ niet als smoes om hieronder uit te komen.
Vervolgens is er nog een belangrijke reden waarom dit moest gebeuren:
De verbroedering is hopelijk nu meer tot stand gekomen dan na de Tsunami op 26 december 2004. Toen was er volop verbroedering, maar na korte tijd was dat al weer verdwenen. Hoe vaak moet er nog zoiets desastreus gebeuren als op onze feestelijke Koninginnedag om ons wakker te houden? De huidige kredietcrisis gaf in plaats van verbroedering juist verwijdering. De meesten zijn naarstig bezig om hun eerdere welvaartsniveau vast te houden. De hebzucht sloeg/slaat toe, redden wat er te redden valt. Vooral niet de handen ineenslaan om hier uit te komen. Hebben we nog meer rampen nodig om te beseffen dat de enige weg is: samenwerking? Ik hoop het niet.
Koninginnedag 2009 wordt door velen omschreven als bizar. Ik hoop dat het een ommekeer zal zijn in hoe we met elkaar omgaan.
Mensen hebt lief, heb aandacht voor elkaar en voor alles dat leeft. Dat is pas gelukkig zijn!
Lieve groet,
Daisha
Wat is er aan de hand in Nederland? Hoe kon het zo gebeuren? En de vraag die iedereen stelt is: Waarom? Op deze vraag zijn vele antwoorden te geven.
Het eerste antwoord: De laatste tijd is meerdere keren gesproken over dat Nederland wel zonder Koningshuis kon. Het zou niet meer nodig zijn. Te duur was een van de argumenten. Maar ook dat de mensen er geen belang meer aan hechten.
30 april 2009 bracht de werkelijkheid naar boven. Het applaus dat de Koningin op 4 en 5 mei 2009 kreeg, vertelde hoe geliefd zij is. En hoe gesteld wij Nederlanders zijn op ons Koningshuis. Als iemand er aan durft te komen, zeker op de wijze zoals op Koninginnedag gebeurde, staan we als een blok achter ons Koningshuis. Koningin Beatrix kreeg door deze gebeurtenis de gelegenheid om te laten zien wie ze werkelijk is. Een vrouw, die ondanks haar eigen emoties, kort na de gebeurtenis haar medeleven betuigde. En zij niet alleen, ook de andere leden van het Koningshuis toonden zich de ware leiders van ons land. De betrokkenheid, het medeleven, de dienstbaarheid en hun opstelling getuigen van een karakter waar wij allen een voorbeeld aan kunnen nemen.
Hoe snel gaan we zelf weer over tot de orde van de dag en vergeten de emoties die nog maanden, wellicht jaren, bij betrokkenen zullen duren. Een betere PR voor ons Koningshuis, zeker in deze tijd, was op geen andere wijze mogelijk. We hebben weer volop vertrouwen in onze Moeder des Vaderlands en ook in Willem Alexander, Maxima en de andere leden van het Koningshuis.
Nog een belangrijk antwoord op de vraag ‘waarom’:
Al jaren krijg ik berichten uit de samenleving dat mensen vereenzamen. Dat men niet opgewassen is tegen de verharde maatschappij. Men wordt vaak niet begrepen en dan maar met rust gelaten. Is het met rust laten? Of is het onverschilligheid? De mens is gevoeliger dan tientallen jaren geleden. Daardoor komen woorden, afwijzingen, niet gerespecteerd worden, of zelfs niet gezien worden, harder aan dan ooit. Een mens is niet geboren om alleen te leven, maar juist om samen met elkaar iets van het leven te maken.
Om deze belangrijke redenen hebben Sander en ik de internet radiozender www.hatsjepsoet.nl opgericht. Deze blijkt dan ook in een grote behoefte te voorzien. Programma’s die je helpen om jezelf en je omgeving te begrijpen. Met tips en adviezen hoe je met datgene, waar je dagelijks tegen aan loopt, om kunt gaan.
De daad van Karst Tates laat zien hoe het kan escaleren als de signalen van vertwijfeling niet worden opgevangen. Als iemand inderdaad ‘met rust wordt gelaten’. Zijn daad is voor heel onze samenleving een oproep om meer betrokken te zijn bij onze medemens. Wanhoop, vertwijfeling, machteloosheid draaiden om in onredelijke agressie. Niet meer bereikbaar voor de consequenties van zijn daad.
Een zelfmoordpoging die zo spectaculair moest worden dat in ieder geval één keer in zijn leven iedereen wist dat hij bestond.
Als je de foto van hem hebt gezien hoe hij daar in zijn verkreukelde auto zit, kun je het niet anders dan met me eens zijn dat iemand zich niet zo kleedt als je daadwerkelijk een aanslag wilt plegen. Keurig in een kleurige trui met daaronder een overhemd. Kraagje opgezet, alsof je naar een feest gaat. En dat deed hij ook, het werd zijn eigen afscheidsfeest!
Laten we nu niet de beveiliging de schuld gaan geven om een schuldige te kunnen aanwijzen. Laten we de hand in eigen boezem steken. Kijk eens om je heen en zie dat er meer mensen zijn zoals Karst. De beveiliging de schuld geven is mijns inziens het onder de mat vegen van wat de werkelijke oorzaak is. Laat de mensen die overleden zijn, niet zinloos gestorven laten zijn. Zij zijn de martelaren om ons in beweging te zetten. Om onze ogen te openen en ons actie te laten ondernemen naar onze eigen omgeving. Om weer bewust met elkaar om te gaan en niet druk, druk, druk door het leven te gaan. Om stil te staan bij onze medemens. Gebruik ‘de beveiliging’ niet als smoes om hieronder uit te komen.
Vervolgens is er nog een belangrijke reden waarom dit moest gebeuren:
De verbroedering is hopelijk nu meer tot stand gekomen dan na de Tsunami op 26 december 2004. Toen was er volop verbroedering, maar na korte tijd was dat al weer verdwenen. Hoe vaak moet er nog zoiets desastreus gebeuren als op onze feestelijke Koninginnedag om ons wakker te houden? De huidige kredietcrisis gaf in plaats van verbroedering juist verwijdering. De meesten zijn naarstig bezig om hun eerdere welvaartsniveau vast te houden. De hebzucht sloeg/slaat toe, redden wat er te redden valt. Vooral niet de handen ineenslaan om hier uit te komen. Hebben we nog meer rampen nodig om te beseffen dat de enige weg is: samenwerking? Ik hoop het niet.
Koninginnedag 2009 wordt door velen omschreven als bizar. Ik hoop dat het een ommekeer zal zijn in hoe we met elkaar omgaan.
Mensen hebt lief, heb aandacht voor elkaar en voor alles dat leeft. Dat is pas gelukkig zijn!
Lieve groet,
Daisha
